Zbliża się koniec roku, za oknem też jakoś piękniej. Ale ja się nie cieszę, nie umiem. Zawsze o tej porze niemal skakałam z radości, teraz tak nie jest. Kiedy nie będę mieć zajętego czasu, będę więcej myśleć, a to będzie bolało. Boję się. Boję się, że już nic nie będzie takie samo bez Niej. Ona zawsze była przy mnie, tyle razy ocierała mi łzy, tyle czasu ze mną spędzała, właściwie to mnie wychowywała, większość dzieciństwa kojarzy mi się z nią. Teraz szczególnie, bo kiedy robiło się ciepło nigdy się nie nudziłyśmy, z resztą ona nie umiała się nudzić, była do tego zbyt pracowita. Zawsze chciała dla mnie wszystkiego, co najlepsze. Już teraz wiem, że ten czas minął bezpowrotnie. Chyba nie umiem o tym pisać, tak po prostu. Za bardzo się boję...