Czy duma może być wartością, którą kierujemy się w życiu? Czy może powinniśmy umieć czasami schować ją sobie do kieszeni, zacisnąć mocno pięści i żyć bez niej? Czy nasza duma czasami nie przeszkadza nam w życiu?
Ogólnie jest coraz lepiej, przekonuję się, że mogę żyć, że mogę się cieszyć życiem, choć bardzo dręczy mnie kilka spraw... Ale pomimo to z podniesioną głową pójdę dalej...
Ogólnie nie jest źle... Ogólnie... Może nie powinnam tak narzekać... Przecież ogólnie jest dobrze... Przecież ogólnie sobie spokojnie żyje... Żyje... a może tylko wegetuje....
Trochę mi szkoda, że moja znajomość z pewnym osonikiem musiała się tak kiepsko skończyć...-a miało być tak pięknie...
Czuję totalną pustkę... Brak czegoś.... Brak życia w życiu... Brak szaleństwa, beztroski, radości... Czuję, że nie umiem żyć... Nie umiem cieszyć się tym życiem... Tylko, że nie umiem tego zmienić... Wszystko jest bez smaku a ja nie umiem dodać przypraw....
Nie jest dobrze... Jak zawsze nie jest dobrze... Ktoś chyba nie zawsze umie się kontrolować... Mało kto w życiu mnie tak ściął... Zastanawiam się teraz cały czas, czy to jest prawda... Czy tak sądził, czy tak palnął... Czy ja... naprawdę taka jestem...? Ale to nie zmienia faktu, że mi się... .... No nic..
Tak, tak... Jest mi źle, więc wracam...