Za oknem słońce świeci, a ja siedzę w domu jakaś taka lekko zamotana we własnych myślach...nie wiedząca, co dalej robić... Jaka powinnam być i co czuć nie wiem... Znowu czuję pustkę... Nie, ja nie marudzę... Ogólnie jest dobrze... Tylko coś... tak jakoś.. pusto w duszy...
Jest dobrze, cieszę się każdym dniem. Zmieniam nastawienie do świata, słońce dobrze na mnie wpływa. Wiosna idzie... już czuję jej zapach w powietrzu...
Chciałabym się zakochać... podobno do tego jest tylko jeden krok... tylko ja coś nie mogę go zrobić...
Ciągły pośpiech... Chcę zatrzymać się na chwilę, pooglądać błękit nieba... Popatrzeć jak topnieje śnieg... co z tego, że robi się z niego szara breja... Zatrzymać te chwile, w których skaczę z radości tylko dlatego, że uważam, że życie jest cudowne... A one odchodzą, uciekają i nie da się ich dogonić.... Ale życie jest piękne, a jak nie jest to na pewno będzie... W pewnej sprawie to ja się chyba nigdy nie zmienie, ale mogę zmienić coś z nią związanego... Jaka to sprawa? To już wiem chyba tylko ja...
Tell me how many frogs do I have to kiss
Before I find my prince, before I find my prince...
Maybe I'm a hopeless romantic...;-)
Czekam na wiosnę, czekam aż znów zakwitną tulipany... Swoją drogą mam nadzieję, że jakiegoś jutro dostanę:-) Chyba jednak mam czasem w życiu fart... Ale nie jestem życiową farciarą, która ma czego chce... Wiem, wiem... Mieszam.. Ale czuję radość w tym momencie... To się pewnie po matmie zmieni, ale mniejsza o to... Zamierzam zacząć przełamywać bariery... Swojej nieśmiałości, samej siebie... Będzie dobrze...:-)
Dręczy mnie to wszystko... Nie wiem co mam ze sobą zrobić... Chciałam to wszystko wyrzucić z siebie ale nie umiem... Siedzę trzymając ręce na klawiaturze i nie wiem co napisać... Jest mi źle... Chcę być kochana, czuć się potrzebna... A ciągle tak nie jest...