Podeje je na talerzyku... Nie bierzesz... Nikt nie chce wziąć... Dlaczego..? Daje Ci je, nie musiałeś na nie zasługiwać... Po prostu Ci je oddaje, weź proszę.. Zaczepiam przypadkowych przechodniów, nikt nie chce wziąć... Oddaje tak po prostu... Chcę aby było czyjeś... poza tym, że jest moje... Jest niczyje, po prostu je weź... Tak zwyczajnie, bez słowa... Nie bierzesz... Przechodzisz obojętnie... Weź, proszę...
I znów tu jestem... Po co? Nie wiem... Może znów zaczęłam potrzebować tego bloga, a może to on zaczął potrzebować mnie... Nie.. Nie będę mówić, że jest źle... Bo nie jest... Choć codziennie narzeka, marudzę... To nie jest źle... Zmiana? Być może... Bo zawsze wchodziłam tu żeby się wyżalić... Zmieniło się? Nie... Przecież się nie cieszę... Nie smucę się, ale też nie płaczę... Poprawa? Nie... Ale skoro nie może być lepiej, niech będzie chociaż inaczej... Ostatnio myślałam, że osiągnęłam prawie everest moich marzeń... Chyba nawet byłam szczęśliwa... Ale ja, jak zwykle, zaczęłam się doszukiwać negatywnych stron... I co? I znalazłam... Czego teraz chcę? Jak wiele tym razem? Tym razem chyba za dużo... Marzy mi się trochę stabilności, poczucia bezpieczeństwa, czułości... a zarazem nieco szaleństwa... Czy się kiedyś wezmę za siebie? Tak, może za sekundę, może za minutę, godzinę, dzień, miesiąc, rok... Ale tak... Dobrze, już się podnoszę... Czy się zmieniłam? Nie mi to oceniać... ale pewnie tak... w końcu każda chwila nas zmienia... Czy jestem smutna, czy się żalę? Nie, to nie jest wyżalanie się, wylewanie smutków... Opisuję tylko co się dzieje... Dobrze, już się uśmiecham.
Nie jest źle, nie jest źle...
Czy duma może być wartością, którą kierujemy się w życiu? Czy może powinniśmy umieć czasami schować ją sobie do kieszeni, zacisnąć mocno pięści i żyć bez niej? Czy nasza duma czasami nie przeszkadza nam w życiu?
Ogólnie jest coraz lepiej, przekonuję się, że mogę żyć, że mogę się cieszyć życiem, choć bardzo dręczy mnie kilka spraw... Ale pomimo to z podniesioną głową pójdę dalej...
Ogólnie nie jest źle... Ogólnie... Może nie powinnam tak narzekać... Przecież ogólnie jest dobrze... Przecież ogólnie sobie spokojnie żyje... Żyje... a może tylko wegetuje....
Trochę mi szkoda, że moja znajomość z pewnym osonikiem musiała się tak kiepsko skończyć...-a miało być tak pięknie...
Czuję totalną pustkę... Brak czegoś.... Brak życia w życiu... Brak szaleństwa, beztroski, radości... Czuję, że nie umiem żyć... Nie umiem cieszyć się tym życiem... Tylko, że nie umiem tego zmienić... Wszystko jest bez smaku a ja nie umiem dodać przypraw....